ܓܓܓ اِشـــغالگر ܓ <اشعار محمد صادق رزمی>
اشعار و نوشته های محمدصادق رزمی
ܓܓܓ اِشـــغالگر ܓ <اشعار محمد صادق رزمی>
اشعار و نوشته های محمدصادق رزمیتو را حالا به جای خاک به دریاها سپردم من
بگو حالا چه من گویم در این اندوه مرد افکنبگو از داغ تو در دل چه آید بر سر آن زن
غم غربت در آن دریا، غم کشتی و آتش ها
که از داغ و غم سانچی بسوزد آتش و آهن
در آن غربت در آن دریا پریدی سوی آن بالا
تو را حالا به جای خاک به دریاها سپردم من
دلم می سوزد از داغت از آن چشمان پر اشکت
که داغت بر دلم گویی به آتش می زند خرمن
تو هم مانند آن سیمرغ دوباره می شوی آغاز
و یا هم مثل ابراهیم گلستان می شود دامن
محمدصادق رزمی
تنت مانند خوزستان، تبت مانند اهواز است
به زیر آن قدم هایت، دلم قالی کرمان استدو چشمم شرجی بوشهر، غمت پاییز تهران است
زبانم خشک و بی حال است، شبیه آن کویر یزد
بیا امشب به دیدارم، که حالم بی تو باران است
دلم از درد تو پر آه ، غرورت مثل کرمانشاه
غرورت همچو آن پاوه، به احساست نگهبان است
شبیه جنگل چشمت، دقیقا جنگل تالش
دو چشم سبز و زیبایت، شبیه رشت و گیلان است
شدی خیره به احوالم، تو با آن برق چشمانت
نگاه تیز و براقت، چو آن چاقوی زنجان است
تنت مانند خوزستان، تبت مانند اهواز است
ببین می سوزم از عشقت، دمایم مثل کنگان است
تو دوری از من و قلبم، شبیه مشهد و تبریز
نگاهت بر دل تنگم، چو خورشید خراسان است
دلم را برده ای ای عشق، تو با آن قامت رعنا
تو گویی آن نگار من، چو افلاک لرستان است
دو چشمم مثل زاینده، ز غم خشکیده شد بی تو
شدم من اصفهان اینجا، دقیقا حسرتت آن است
لب شیرین تو گویی، همان انگور شیراز است
ببین موی سپید من، همانند سپیدان است
سیاه است رنگ موهایت، شبیه نفت گچساران
شبیه جنگل یاسوج، دلم بی تو پریشان است
چو آن بحر ارومیه، تمام حس من خشکید
که حالم بی تو انگاری، شبیه حال بوکان است
ببین این مرد بوشهری، هنوزم عاشقت مانده
که دردش از غم چشمت، دقیقا قد ایران است
محمدصادق رزمی
گذرد نیمه ز شب و لیک نیاسود دلم
ای خدا پیر شدم این غم دل را چه کنمبا غم ساحل و آن مغرب دریا چه کنم
گذرد نیمه شب و لیک نیاسود دلم
تا سحر از غم او در دل شب ها چه کنم
عابری خسته دلم بی کس و تنها و غریب
با خیابان و غمش من تک و تنها چه کنم
عکس او خنده کنان خیره به احوال دلم
چه کنم با غم آن خنده زیبا چه کنم
غم سنگین و دلم باز جدایی و غمش
تو بگو با غم او امشب و حالا چه کنم
محمدصادق رزمی
به باتوم و زخمی به رنگ بنفش، به راه غمت من وفا می کنم
خودم را چو قایق در این آب ها، به امواج دریا رها می کنم
به مانند مرز میان دو چیز، صفم را ز هر صف جدا می کنم
به ابروی هشتاد و هشتی تو ،به آن فتنه سبز چشمان تو
به باتوم و زخمی به رنگ بنفش، به راه غمت من وفا می کنم
میان شلوغی دی ماه سرد، میان شعار و گرانی و درد
درون زمستانِ این روزها،به قلبم هوای تو را می کنم
میان شعار تماشاچیان، در آن حمله های پلیس و فرار
به فریاد خود با تمام وجود، فقط اسمتان را صدا می کنم
پر از حسرتم از غمت در دلم، چو سیگار بهمن به لب های تو
دلم انقلابی شد از رفتنت، ببین من خودم را فدا می کنم
محمدصادق رزمی
هر شب از غصه تو غم نشمارم چه کنم
بی تو من سر به بیابان نگذارم چه کنممن اگر بر دل تو دل نسپارم چه کنم
خسته ام از دل خود از غم شب های خودم
هر شب از غصه تو غم نشمارم چه کنم
همه ی دارو ندارم به جهان بودی تو
بی تو با غصه آن دار و ندارم چه کنم
دست خالی چه کنم با غم باران خزان
زیر باران خزان گر که نبارم چه کنم
می روم سوی خدا تا تو بیایی به مزار
با غمت بر سر آن خاک مزارم چه کنم
محمدصادق رزمی
هرگز نشود شام و عراق خاک دلیران
یک گوشه نشسته وطنم ساکت و غمگیناز دلهره دشمن و آن هجمه سنگین
ای مام وطن، شیر ژیان، کهنه ی تاریخ
هرگز تو نباشی ز غمی زخمی و خونین
آن روز مبادش که شوی زخمی دوران
بر گور بَرَد این هوسش دشمن دیرین
ای لاله خونین تو از خون شهیدان
روییده به دشتت همه جا لاله رنگین
هرگز نشود شام و عراق خاک دلیران
بر گور بَرَد این هوسش دشمن دیرین
محمدصادق رزمی
با خاطره ات دل خوشم و درد کمی نیست
از بس که ز آن کوچه تان بی تو گذشتمدیگر شده آن کوچه تان مثل جهنم
با خاطره ات دل خوشم و درد کمی نیست
وقتی که به چشمم زده است غصه تو نم
اینجا همه با همدم خود شاد و عجین اند
اما دل من بی تو دگر پر شده از غم
مردم همگی حال مرا با تو ندیدند
تا بلکه بدانند تویی علت ماتم
از بس که دلم تنگ تو شد در همه حالت
دیگر شده این زندگی ام مثل جهنم
محمدصادق رزمی